Unha semana ascético - mística, dende monasterios ata pension de borralla, dende comidas típicas a emperedados debaixo dun sol abrasador, "al acecho de las moscas".
Moi ben, moitos km, moitos bos momentos ainda que houbo algun que outro malo, pero polo normal, "sabiamos a lo que nos enfrentábamos.". Vou ir pouco a pouco a ver se dou... explicándovos o percorrido realizado polo tronki. Hai que ter en conta que hoxe é Venres e onte fun de despedida profesional, enton non fai falla que vos mencione a actitude das miñas neuronas.
1.- Presenciando milagre, feito histórico e esperemos que irrepetible.
E necesario para realizar todo o "apatrullamento de la Mancha".
Desgraciadamente este proceso tivo que repetirse cerca dunhas tres veces mais.
2.-Sinónimo Toponímico.
Dende facía moitos anos, grandes espectativas se crearon entorno ó Nome do "CANADA". Múltiples foron as falacias e maravillas que se falaron do "EDEN", pero unha cousa era certa, existía nalgun recóndito paraxe nacional outra localidad rexentada polo mesmo e anxelical identificador "MALPICA"... e o TRONKI, tiña que velo.!!!
Malpica de Tajo, as doce da noite, nin unha rata pola calle, e alí tabamos nós...e o Tronki..Exquisita sensación...
Unha vez pasado os "previos", pois metémonos totalmente no meollo da cuestión, visitar Castilla la Mancha.
Entramos en Consuegra, pequeno puebliño no centro da provincia de Toledo. E que había ali???
3.- Los Gigantes del Quijote.
O Tronki, acababa de teletransportarnos a unha época de cabalos e caballerías, de "jovenes doncellas" e espadas afiladas, moi afiladas...!!.
Tal era a nosa ledicia, que por certo momento estivemos desbordados polo "maravilloso", recordo da Inquisición, e os contos de Caballerías, sentimento plasmado aki.
Necesitamos cerca de unha horiña para recuperarnos do noso estado de desbocado entusiasmo, e despois de darlle moitas voltas ó mapa de carreteras.. rumbo de novo...trazamos coordenadas falamos co tronki e el dixonos que non había problema, enton rumbo pa Cuenca.
4.- Cuenca, Patrimonio da Humanidade.
Cousa rarísma, casas colgantes de Cuenca, pa flipar!!. Casas colgando de precipicios.. e o mais gracios as señoras colgando calcetíns e calzoncillos dos "Maridos", pola ventana da cociña sobre unha altura de 100 metros....e a pregunta é, ¿Cando lles caia un ó piso dabaixo, cómo fan? Baixan en teleférico, pedilos?. Mooi curioso o tema, moi curioso.
Unha vez dentro de Cuenca, quedamos abraiados un martes, nunha das plazas centrales sobres as 11 da noite, petado de xente, de toda las idades tomando aas suas cañas...!! e nada e a idea xa era..¡Ta liada...!. Tal foi a nosa sorpresa, cando despois de encontrar cuchi-pension, con mascota de serie.
"Insecto ortóptero, nocturno y corredor, de unos tres centímetros de largo, cuerpo deprimido, aplanado, de color negro por encima y rojizo por debajo, alas y élitros rudimentarios en la hembra, antenas filiformes, las seis patas casi iguales y el abdomen terminado por dos puntas articuladas. ".Pois sí.. unha cucarachiña en toda a súa plenitude...
Pois ó que ibamos, en cuestión de segundos toda esa xente desapareceu, cerráronse os locais,sillas recollidas e nós.. que no sabiamos ónde meternos, pero qué pasa?.. pois esto era o que pasaba.
Tabamos en semana santa, coño!!, e k hai en semana santa..???, pois Procesións de Santos...tabamos presenciando unha na súa plenitude. Abuelas co pañuelo pegado as pestañas, rapaciños mirando como choraban as avóas, sen entender nada..., e nós!Demacrados despois de case 1000 km recorridos ali tabamos, mantendonos a base de cafeíños e manzanillas.
Sensacións cruzadas, invadían as nosas mentes.
Despois de ir po catre, xogar un pouquiño ca mascota que tiñamos na pensión e reflexionar de todo o vivido ese día, pois moita Calma espiritual era a que nos facía falla.
O día seguinte pola mañan, fomos en busca dela. Dese Karma, positivo, necesario e imprescindible.
5.-La ciudad encantada, y la ventana del diablo.
Poucas fotos quitamos nestes sitios, era tanta a nosa incredulidade que a cámara fotográfica quedou en segundo plano.Santos, procesións, mascotas e paraxes idílicos era o co que nos tiñamos encontrado ata agora.
Pero necesitabamos maís, non nos chegaba con levar recorridos cerca de 1500 km, no lombo do Tronqui, que queríamos máis. E qué se fixo, pois rumbo pa...
6.- "Segobriga"
A cidade do acueducto, donde nadie no seu sano xuizo, despois de tar dous días tirados e sendo cerca das doce da noite, se acercaría...pero nós sí.!!..Nós tivemos que ir, tirados en Segovia as doce da noite, chovendo, feitos polvo despois de conducir máis horas co reloxio, tivemos unha divina ansia de visitar Segovia.
Sacamos fotiños pertinentes, e cando observamos que quedabamos durmindo nos "felpudos", das casas pois, tivemos que meternos nun bareto segoviano.
E qué taban vendo, na tv..???, jajaj, A final da copa do rey, entre MERDRILES y CULOS!!.Eramos os unicos que apoiabamos ós cules...!!jejeejejje.
Cansados, feitos polvo e case cuns bos sopapos detras das orellas levamos.En fin.
Cafeiño + Redbull (mesa tres). Un pouquiño de aire e rumbo pa Gallaecia...
...
Esa era a idea, ata que gripamos a altura de Salamanca e houbo que parar en boxes...comentarlle ó tronqui, que lle parecia que descansasemos nas sus entrañas uns minutos.. e despois proseguisemos. A el no lle fixo moitas ganas...pero tivo que sucumbir a lo evidente, non había por onde collernos, e tivemos que aplastala orella nunha estación de mala muerte en Salamanca.
Despois.. todo foi de cor rosada.....chegamos vimos y vencimos.
..y esto estoestó estoestó estoestó estoestó amigos.!!!
No hay comentarios:
Publicar un comentario