"Os corpos non son tan duros, coma nós parece", así empezaba unha das frase míticas que me dixeron ó longo da miña mais recente historia. Pois aínda así,non damos aprendido.
Despois de levar cerca de un mes sen ningún tipo de exceso, pois.. puxemos ó limite o noso maravilloso corpiño, na Boda de Tripi e Jeola...
Así foi "ires y venires", de todo tipo de reaccións químicas.
O que é a boda en si, pódese considerar de que transcorreu sen ningún tipo de incidente, pero neste caso a boda queda en segundo plano. Despois da séptima copa, a realida perdía as súas faccións e convertiase nun ente difuso. En estado lamentablemente etílico, sacáronme da zona de baile....(xa con todo rematado e coas luces encendidas...), e metéronme nun coche dirección Malpica.
Do que pasou no coche, poco hai que contar.
Chegados a Malpica, e non tendo dabondo cas oito horas de inxesta continuada de alcol, ¡Tiñamos que seguir.. bebendo!!, ufff, Desgraciado ril, que che tocou padecer nesta vida ó lado do teu amo!!.
Dous charpaciños foron os culpables da "caída do imperio", a realidade volveuse cambiante...e perdímolo norte........
Todo esto sería un mero chiste, senon tiveramos presente "The day after", amenizado pola maravillosa compañía do noso compañeiro de fatigas "Termal..." (...gin). Todo o día agarradiños da man o un do outro, un por pena e outro por necesidade.
Hoxe dous días despois, sigo Morto. Teño as transaminasas polos suelos e as "ojeras", polas nubes.
Todo dí, que será un lúns, longo, moi longo...
No hay comentarios:
Publicar un comentario