¡¡A Santísima, 2012!!

Sempre se vive por encima das nosas posibilidades. Hoxe en día, cos tempos que corren un xa non está para tres días de festas, "non - stop", como en aqueles maravillosos anos, nos que unha simple quedada entre amigos, orixinaba unha "liada", de dous días.

Ainda que festas señaladas como a "Santísima do Mar", é unha boa fecha para sacar a carbonilla, dese órgano que xa levabamos meses, coidando, o "fígado". "Dicho y hecho".

Propicio era este fin de semana pasado, para volver as andadas.

Un pouco de calma antes da tempestade, enton o venres "catre", e sábado, pois "hubo temita".

Sabado:

1. Ciscu`s House, con grata compañía e licor café del "gueno", ademáis de outros líquidos que eu creo que se se meten nun deposito de coche, este arranca.

2. Apatrullando Malpica, charlas eternas e razonamentos que non levan a nada ata altas horas da mañá.

3. Chamadiña ó movil, era meu pai. Tí qué, vas vir a casa ou ata o luns xa vai así!!. Dios bendito, que estres..!!, miro reloxio e ¡Pumba! as 13:00. correcto era hora de ir pa casa. Qué sabios son os nosos pais!!.

4. Volta á infancia, con balbuceos hacía miña nai., e ela "ala sí... vai pa cama.!!!.

5. 14:15 Tabamos en festas o que implicaba eso..., !!comida familiar!!,  volvíamonos a ver, cara a cara, ti mais eu, bos días Macheta!!. M: Joer Jajo, mira que fai tempo que non te vexo por aquí, pero xa vexo que segues como sempre!!, J: Pois sí, asi mismo, deixome caer de vez en cando por aki, pero pouca cousa...!!.

6. 14.30. Sentarse á mesa e loitar cas pestañas qeu se me cerraban, o "tenedor", tiña vida propia, e xa non falar da comida, aquelo era a Guerra!!!. Patacas por aquí, a carne que te mira mal, o pan que che morde un dedo, unha desfeita!!...e o peor de todo.. os ollos avizores da miña irmán ... !!tes resaquiñaaa?? jur jur jur!!!!!! Miña irmá... falamos xoves..!!.

7. No bandullo predominada ainda o líquido, 15.30 sonaba o movil, Ciscus al habla: "Vamoos ou qué..??!!!!".

E como di o dito popular, onde manda patrón, ...
Nos ponemos "juapos", e andando.. o resume do verán ante os meus ollos.

8. 16:15. No "Tania", el "Juan Sebastián el Cano", de Malpica ,todo taba a punto.

Os corpos taban sendo moi duros, "si no lo veo no lo creo...".

9. 17:00. La historia se repite. Ver punto 1, Cambiar Ciscus House por Tania´s boat, e o resto foi todo igualiño...

Ese foi o momento do verán, a "Ansiada procesión da Santisima Festa do mar".

Outro ano máís, e despois de cerca de 36 horas desperto (daquela maneira), aquelo convertíase nun momento de Gloria...

A procesión finalizaba, o fin de semana acababa, e o verán, moito ó meu pesar dicianos Adeus!!.

Tan so, e para que se vos faga a espera menos árdua ata o verán que ven, deixovos esta fotiño da procesión, de cómo un ser humano pode rozar a desfeita, disfrazado (do que quedaba) do mais grande, "Xulio Cesar".

Malpica Vincit!!!!!

Trinta.

Pois non quería, pero é inevitabel!!!, os anos pasan e o único que cambia, son as responsabilidades e a conta corrente, máís e a peor.

Pois nada lo dicho, trinta anazos, quen mo diría fai dez anos, colgado daqueles árbores en Ortigueira...

Ainda non empecei, pero agora supoño que terei que facerme socio dalgunha revista científica, ou de círculo de lectores, ou peor todavía empezar a ver "Intereconomía". Que esto é o que fan os "jrandes", ¿non?.

Xa se verá, ainda que ainda non tou moito pola labor, teño que dicir que ainda non cambiou moito o tema, entón se en próximos meses, esto non cambia, xa o me darei por vencido e esperarei enton ós corenta, pa formalizar, que tampouco hai tanta prisa, por facerse un home de proveito.

Visto lo visto, sobran homes de proveito.

"Sayonara Veinty"

Mañá xa é.

Xa é o día menos esperado da miña vida.

O cambio de díxito (pola esquerda), na miña conta anual de anos.

É a fatídica chegada ós trinta.

O número que nadie espera chegar.

O número "revelión e salvación" ó mesmo tempo.

Nun acto de boa fé, cando se chega a esté limite, soémos facer un "flashback", da nosa vida, sobre todo da nosa "vintena", recapacitar e ver o que se fixo ben e o que se puido meiorar.

O meu resumo é; que do que me acordo, todo se puido meiorar.

Nos últimos sorbos do pouso da vintena, non moitas cousas teño claras, tan só que os Trinta, e se a vida mo permite, van ser a De-Generación ansiada, a prolongación da miña "dúas decenas".

Vai ser unha vintena, pero de tres decenas de anos.
Moitas cousas quedan ainda por facer, (esperemos que moitas delas malas...).
Tan so esperar, que haxa saúde, que me permita afrontar todo-los meus novos retos, que van ser moitos.
Hoxe toca chorar. Mañá serei un home novo, ."...con pelos no peito", como dicía a cancíón, cargado de enerxía e disposto a queimala "todita".
"Sayonara Veinty", foi un pracer disfrutar todo este tempo con vós. Non teades tristes, esto non é un "adeus" é un "ata pronto".