viernes, 29 de abril de 2011

Sanctus Week, patri nostri!!

E acabouse a semana Santa e con ela tódolos bos momentos, que nela se orixinaron.
Unha semana ascético - mística, dende monasterios ata pension de borralla, dende comidas típicas a emperedados debaixo dun sol abrasador, "al acecho de las moscas".
Moi ben, moitos km, moitos bos momentos ainda que houbo algun que outro malo, pero polo normal, "sabiamos a lo que nos enfrentábamos.". Vou ir pouco a pouco a ver se dou... explicándovos o percorrido realizado polo tronki. Hai que ter en conta que hoxe é Venres e onte fun de despedida profesional, enton non fai falla que vos mencione a actitude das miñas neuronas.
1.- Presenciando milagre, feito histórico e esperemos que irrepetible.
E necesario para realizar todo o "apatrullamento de la Mancha".

Desgraciadamente este proceso tivo que repetirse cerca dunhas tres veces mais.
2.-Sinónimo Toponímico.
Dende facía moitos anos, grandes espectativas se crearon entorno ó Nome do "CANADA". Múltiples foron as falacias e maravillas que se falaron do "EDEN", pero unha cousa era certa, existía nalgun recóndito paraxe nacional outra localidad rexentada polo mesmo e anxelical identificador "MALPICA"... e o TRONKI, tiña que velo.!!!

Malpica de Tajo, as doce da noite, nin unha rata pola calle, e alí tabamos nós...e o Tronki..Exquisita sensación...
Unha vez pasado os "previos", pois metémonos totalmente no meollo da cuestión, visitar Castilla la Mancha.
Entramos en Consuegra, pequeno puebliño no centro da provincia de Toledo. E que había ali???
3.- Los Gigantes del Quijote.
O Tronki, acababa de teletransportarnos a unha época de cabalos e caballerías, de "jovenes doncellas" e espadas afiladas, moi afiladas...!!.

Tal era a nosa ledicia, que por certo momento estivemos desbordados polo "maravilloso", recordo da Inquisición, e os contos de Caballerías, sentimento plasmado aki.
Necesitamos cerca de unha horiña para recuperarnos do noso estado de desbocado entusiasmo, e despois de darlle moitas voltas ó mapa de carreteras.. rumbo de novo...trazamos coordenadas falamos co tronki e el dixonos que non había problema, enton rumbo pa Cuenca.
4.- Cuenca, Patrimonio da Humanidade.

Cousa rarísma, casas colgantes de Cuenca, pa flipar!!. Casas colgando de precipicios.. e o mais gracios as señoras colgando calcetíns e calzoncillos dos "Maridos", pola ventana da cociña sobre unha altura de 100 metros....e a pregunta é, ¿Cando lles caia un ó piso dabaixo, cómo fan? Baixan en teleférico, pedilos?. Mooi curioso o tema, moi curioso.
Unha vez dentro de Cuenca, quedamos abraiados un martes, nunha das plazas centrales sobres as 11 da noite, petado de xente, de toda las idades tomando aas suas cañas...!! e nada e a idea xa era..¡Ta liada...!. Tal foi a nosa sorpresa, cando despois de encontrar cuchi-pension, con mascota de serie.
"Insecto ortóptero, nocturno y corredor, de unos tres centímetros de largo, cuerpo deprimido, aplanado, de color negro por encima y rojizo por debajo, alas y élitros rudimentarios en la hembra, antenas filiformes, las seis patas casi iguales y el abdomen terminado por dos puntas articuladas. ".
Pois sí.. unha cucarachiña en toda a súa plenitude...

Pois ó que ibamos, en cuestión de segundos toda esa xente desapareceu, cerráronse os locais,sillas recollidas e nós.. que no sabiamos ónde meternos, pero qué pasa?.. pois esto era o que pasaba.
Tabamos en semana santa, coño!!, e k hai en semana santa..???, pois Procesións de Santos...tabamos presenciando unha na súa plenitude. Abuelas co pañuelo pegado as pestañas, rapaciños mirando como choraban as avóas, sen entender nada..., e nós!
Demacrados despois de case 1000 km recorridos ali tabamos, mantendonos a base de cafeíños e manzanillas.
Sensacións cruzadas, invadían as nosas mentes.
Despois de ir po catre, xogar un pouquiño ca mascota que tiñamos na pensión e reflexionar de todo o vivido ese día, pois moita Calma espiritual era a que nos facía falla.
O día seguinte pola mañan, fomos en busca dela. Dese Karma, positivo, necesario e imprescindible.
5.-La ciudad encantada, y la ventana del diablo.
Poucas fotos quitamos nestes sitios, era tanta a nosa incredulidade que a cámara fotográfica quedou en segundo plano.
Santos, procesións, mascotas e paraxes idílicos era o co que nos tiñamos encontrado ata agora.
Pero necesitabamos maís, non nos chegaba con levar recorridos cerca de 1500 km, no lombo do Tronqui, que queríamos máis. E qué se fixo, pois rumbo pa...
6.- "Segobriga"
A cidade do acueducto, donde nadie no seu sano xuizo, despois de tar dous días tirados e sendo cerca das doce da noite, se acercaría...pero nós sí.!!..
Nós tivemos que ir, tirados en Segovia as doce da noite, chovendo, feitos polvo despois de conducir máis horas co reloxio, tivemos unha divina ansia de visitar Segovia.
Sacamos fotiños pertinentes, e cando observamos que quedabamos durmindo nos "felpudos", das casas pois, tivemos que meternos nun bareto segoviano.
E qué taban vendo, na tv..???, jajaj, A final da copa do rey, entre MERDRILES y CULOS!!.Eramos os unicos que apoiabamos ós cules...!!jejeejejje.
Cansados, feitos polvo e case cuns bos sopapos detras das orellas levamos.En fin.
Cafeiño + Redbull (mesa tres). Un pouquiño de aire e rumbo pa Gallaecia...
...
Esa era a idea, ata que gripamos a altura de Salamanca e houbo que parar en boxes...comentarlle ó tronqui, que lle parecia que descansasemos nas sus entrañas uns minutos.. e despois proseguisemos. A el no lle fixo moitas ganas...pero tivo que sucumbir a lo evidente, non había por onde collernos, e tivemos que aplastala orella nunha estación de mala muerte en Salamanca.
Despois.. todo foi de cor rosada.....chegamos vimos y vencimos.
..y esto estoestó estoestó estoestó estoestó amigos.!!!

viernes, 15 de abril de 2011

Puenting de Vida

Hoxe a 15 de Abril, inicio as miñas micro vacacións previas a semana santa. Parece que ata o día, está moito mais iluminado que de costume. Os paxariños piadores amosan o seu bonito pico, nas xeadas pozas, ("xeadas pozas", jjjj). O monótono fungar do venta vaise pouco a pouco diluindo ata chegar a un simple run run. Hoxe Ë VENRES. O fin de todolos males profesionales e o inicio de todolos males físicos. Ainda que "bienaventurado sea", despois de todas as cargas ás que fomos sometidos durante todo este tempo. Un mes horrible.., que amosa o seu final. Un mes oscuro e sombrío. Vida Insana!!!!. Un claro exemplo de insatisfacción personal podese ver nas fazañas que fixemos ó inicio de Mes en Noia....¡Tirarse dunha ponte, coño!!!, sí!!!!, Manda c....!!. Aqui algunha k outra fotiño...: Todos juapiños pa foto. ...pero unha vez fóra da barandilla todo cambiaba. Todos tiñamos o semblante parduzco, color cebola, característicos dos tecidos putrefactos. ..Pero sólo unha persoa é capaz de moverse como peixa na auga en situacións tan extremas como esta.... EL PODRE, llegado del más lejano oriente Este sí que sabe, acostumbrado a lanzarse dende alturas moito mais altas e perigosas, por unha lata de cervexa quente. Aqui o tendes en toda a súa magnitude. Grande ARS!! Moitos foron os momentos de terror, todo se encollía co paso do tempo. Unha angustia existencial rodeaba a nosa existencia. Ata as cousas mais materiais, se lles pressenciaba o disgusto. Asi quedaron os pantalóns de Davis, despois do salto. Con esto xa o digo todo....

martes, 5 de abril de 2011

Periplo en el Monte Pindo

Haciendo tiempo para que llegue el veranito y como los cuerpos ya no son lo que eran, pues tenemos que pasar los fines de semana, con aventurillas como las de llegar al Monte Pindo.
Desta vez eramos tres, INks, Porto y yo.
Inks quedó sin aceite a las primeras de cambio, produciéndose inevitablemente un desgaste prematuro en las coronas dentadas de su caja de cambios, llamada vulgarmente "GRIPAMIENTO". ("jripou!!")
Portiyo y yo aguantamos como jabatos, aunque al final, yo pedía auxilio al llegar a la cima.
Niebla, lluvia y fatiga no fueron suficientes para hacer que nos rindiéramos....pero casi.
Aquí unas fotos...



M-Clan y Fuel Fandango...

Varios fines de semana de tranki...viaje turístico al Teatro Colón, con mi inseparable amigo de fatigas. (El loco...Davis..), to see, M-Clan. No apuntaba maneras el concierto ya que por distintas cositas de la vida llegamos una hora tarde al concierto, aunque justo para escuchar las canciones más famosas..
Tranquilamente nos sentamos en nuestras butacas, las dos unicas butacas que estaban vacías en el teatro (prácticamente), quitamos nuestras cazadoras y nos acomodamos en nuestros asientos, pensando que iva a ser una tranquila velada. Hasta que vimos al Carlos Tarque, bebiendo "Charpaciños", en el escenario, saltando, andando literalmente a cuatro patas por el anfiteatro, bajando a cantar al lado del público...increible!!!.
Habia que verlo rodeado de "fiunchos", cantando "carolina", "Chamalle tonto!!". Un auténtico espectáculo, lo pasamos en grande... y eso que sólo pudimos disfrutar de cerca de una hora, dos para el resto de la gente.
Puntuación muy alta para para el concierto de M-clan.
La semana siguiente, creo recordar, que nos decantamos más por lo "sureño...", y fuimos al "LeClub" a ver Fuel Fandango grupo que en poco tiempo seguro que ha de llegar a ser un referente nacional, mezcla de electronica, flamenco, etc. Una insólita unión, pero que queda "como dios".
Nita, la cantante, cantaora de Copla en sus inicios....(TA dun bo ver.. que é moito con ela...!!" un bozarrón...ufff, en fin..
Y Ale Costa, cantante, coros, guitarra acustica, sintetizador, un puto crack vamos...y yo que pensaba que era uno más... y resulta que el tio, era uno de los fundadores del grupo de culto "Mojo Project", un crack alli tocando pa nosotros.. a tres metros.
Y el batería, que desgraciadamente no le sé el nombre, pues otro prodigio de la percusión...
Resumiento el "LeClub", se convirtió en todo un "Palacio de deportes de la comunidad de Madrid..", orgulloso de ver ese concierto en directo.
Os dejo una de las pocas fotos, que hice con mi maravillosa cámara de 6000 euros, de nombre Nokia.

Ummm, no estabamos para perder el tiempo dejando pruebas para la posteridad.
And the song say...: And I say no..mmmm!!