Live in Marrakech

Decembro, Decembro, Decembro....fin de ano, navidades; moitas cousiñas que recordar neste mes, e dende a semana pasa algo maís.
Un fabuloso viaxe ó interior de Marrocos, deixounos marcados de por vida.
Lástima que este viaxe non se fixera moito antes.....
Agora, e sendo totalmente realistas, pois só esperar á bención de Alá.

No todo va a ser, sudar en frío...

Dos semanas sin mareos, taquicardias y otros tipos de convulsiones, producieron en nuestros cuerpos unas raras sensaciones....
Teníamos una cierta vitalidad, extraña para nuestras almas. Tanto Danek, como yo, nos creíamos capaces de cualquier cosa... y tuvimos, esta vez, que poner nuestro cuerpo al máximo rendimiento....

Carrera popular en la Coruña, 10000 metros..ahí es nada..!!
Cuarenta y pico de minutos en realizarla por completo...
Todos unos campeones....., BIEN HECHO!!!

C-3569-AP

Nunha noite de insomnio, volveume a taladrar na miña cabeza aquel pensamento de culpabilidade, aquel desexo de retrocer no pasado e ter unha cámara de fotos, naquel xusto momtento, que traslaban ó "Pequeniño", para a U.V.I.
Os seus ollos tabanme dicindo, adeus, e eu non souben reacciónar. Eran tantas as sensacións, que bombardeaban a miña mente, que quedei colapsado.
¡Nunca mo perdonarei!.
Nin un simple recordo material teño, do que durante catro anos foi o meu incansable compañeiro de batallas. Un simple opel kadett 1.7d, que se convertiría co paso do tempo en parte de min, igual que un brazo ou un ollo.
Agora nesta entrada deste blog, e moitos anos despois, pois quero facerlle a miña especial homenaxe, a esas catro latas, que me guiaron sempre polo bo camiño..., ainda que algunha que outra vez, me deixara tirado, polas sendas do mundo.
Aquel "ferrumbre" que me coñeceu con dezaseis aniños, e que ainda taría comigo uns catro anos mais.
Vinte aniños ás súas espaldas e mais de catrocentos mil kilómetros, todo un especímen digno de alabanza.
Todo un precusor no mundo da seguridad; o sistema antiroubo, que tantas veces se puxo en funcionmento e que a tantos, amigos do axeno despois de entrar no pequeniño, se botaban atrás, dándose conta de que non existía nada dentro del, dos seus intereses...
Momentos inolvidables, pasados dentro del, fóra del, encima do capó, dentro do maletero...en fin, énchenseme os ollos de bágoas ó recordalo.
Ese saber estar, aínda hoxe non o volvín a ver en ningún compañeiro da súa especie.
Por onde pasaba, non deixaba a nadie indiferente, fose pola porta aboiada do piloto, polo tuvo de escape furado, ou polo cristal dianteiro partido, a todos impresionaba.
Todos querían ter un.Máis só un o tiña,¡¡ EU!!
Eu fora o afortunado, a galiña dos ovos de ouro, o trebol de catro follas, a vida sorríame, mais non a souben aproveitar e deixeina escapar.
Cántas lamentacións despois daquel día fatal, baixando o pequeniño nunha grúa, por "Villadebe", cantos días tirado na cama, pensando naquelo.
Mais a miña vida ten seguir adiante, e non me podo estancar no pasado.
¡O pasado só é eso, pasado!, entón teño que ser forte e tirar pra diante.
Só podo prometer unha cousa; o "Pequeniño", será parte de min sempre e nunca o olvidarei.
¡¡Un gran abrazo, curman, onde queira que estés!!, ALWAYS ON MY MIND!!!

Camiño de Santiago II

11/09/2010, quedará enmarcado nas nosas mentes como o día da consagración do Ano Xacobeo. Ö fin Ciscus e máis eu, logramos a "hazaña", de chegar a Santiago dende o Canadá!!!.
Non foi sen un esforzo titánico, e unha mente fría, capaz de mover montañas...., sobre 35 km, unhas 7 horiñas andando, rindo e incluso... Ciscus, lle metiu uns largos.. e todo incrible.... a Fe move montañas!!!!!.
05:00 A.M.
O día presentabase, algo "raro", todo empezou con estas notas al autor.....no coche de Franki...., ¿pero qué é esto, por dios?, que falta de respeto, que sacrilexio é este????.

Seguro que foi cousa de algunha ou algunhas mentes perversas, poseídas polos "charpazos", da noite anterior.
Ignorando todolos inconvenientes, dedicidimos afrontar o reto, "contra viento y marea".
No cochiño ata M/Bembibre..¿?, foise ben o peor foi desmontar do coche e por a vestimena de peregrino.
Empezamos a andar como degenerados como se a vida nos fose neso...
O primeiro escollo foi este: O L´Angliru....
transcurriron cerca dun par de horas antes de superalo..pero superando esto, sabiamos que xa nada nos pararía....
Seguimos seguimos e seguimos ata que chegamos, despois de 7 horas e pico.. a entrada de santiago.. dibuxabase ante nós a salvación...!!!
Despois desto todo foi mel...sobre 45 min pa chegar a catedral.....pero moi levadeiros......
E o fin chegamos....


Fran coa axuda do seu incasable amigo.. el COTO!!.

E máis eu marcando modelitos.....é o que ten "tar ofrecido.."



Especial alusión ó meu tamen amigo e compañeiro de fatigas: El carabullo..
(Bullo, pa los amigos..)

Xa con aire....

O Km cero de todo peregrino....coa proba do delito...ali tivemos nós....!!!

E a foto das fotos...un soño feito realidade.... unha utopia feita verdade..!!!
O son do carlou inundou a praza do Obradoiro....!!!,,,

¡¡¡¡¡CONSEGUÍMOLO FRANCISCO!!!!!!

Remenber (San Fermín)

Corría o ano 2005, 2006, 2004, non sei..pero bueno era o primeiro ano que ibamos ó San Fermín. Unha hazaña inolvidable e propia para enmarcar, de todo o que nos pasou e de todo o que non nos acordamos.
Todo era un simple recordo ata que cousas como o "Facebu", nos fixo "remenberear..".
Os cinco cabeleiros do apocalipse, atracaban en Pamplona, cunha solo idea, FARTARSE!:

Intentar intentouse, a todalas horas, nos cinco días que tivemos...

Previamente tiveramos que facer unhas chamadiñas pa atar cabos.. e non ter k ir presos...deso xa se encargaba o almirante alférez CISCUS!!!

Bueno máis eu....

Despois de tar todo listo, o único que tiñamos que facer era deixar pasar as horas e embadurnarnos das costumes pamplonicas...



E así pasaron as horas e os días...
Chegando o punto máis álxido do evento, the last day , na curva da estafeta....

E digo eu: E ten que haber cornadas a cojones...!!!!

Larga tarde de Martes...

16:05, Despois de comer un paxe....pois aki tou, ca barriga que parece un grano cheo de pus, apunto de estoupar, na cariña dun adolescente. ¡Explotame , explotame, explooo!!!!.
UFF, tarde dura, e só levo aki dous minutos, a diferencia dos meus compañeiros que levan xa cerca de vinte minutos; pero aínda así non hai forma, os segundos convertense horas, os minutos días e as horas, anos!!!.
Nin Spotify, nin facebook, nin messenger, logran diluir a miña angustia e facer máis levadeira esta tarde gris de Setembro.
Só hai unha cousa que nunca me falla, (igual que a rubia, con moito volumnen, que me acompaña cada fin de semana, sen falta), o maravioso Mundo da Macheta.
Sempre hai cousas que contar, que ver, que explicar ás mentes máis inexpertas, que haberlas ailas...!!!
Ela, axudame a superar cada tarde de hastío, cada minuto de traballo, cada ostiazo de sono,sempre ela...
MACHETA CONTIGO SEMPRE!!

al-Mariyyāt Bayyāna

Sol, calor, buenos paisajes, muy buena compañía, todo lo que se necesita para estar agusto con uno mismo...
Los astros se unieron para, después de un año, "er jajo", se fuees de nuevo al sur..., y creo k no va a ser la última vez....!!!
Muxa caloóoo::

Playas maravillosas...

Paisajes idílicos...
Muxa fiestaaa...
Perfecto para "MUSICA ALTA".
Deseando volver...

Muse, Monte do Gozo

Ainda me acordo, na quel ano....dous mil e pouco cando nos dirixiamos ós madriles a ver a un grupo moi pouco coñecido, un tal MUSE, viña de UK, e non os conocian nin dios...!!!!
Pero ali tabamos nós: O peseto, Guanilla, O Gringo, Mou, Isidrink,O Lajarto e máis un cumplidor, dispostos a pasar unha boa tarde en Madrid.
Quén nos diría anos despois que volveriamos a ver a MUSE, no Monte do Gozo, como unha das bandas actuales de máis tiron musical.
"Pois si..."..... daqueles "valientes", só quedabamos Tres....: O Lajarto, O Peseto e O Jajo, volvendo a disfrutar de inexplicables sensacións ó carón de Muse co disco "The Resistance".
Aqui vos deixo algunha foto, para que vos fagades a idea...daquel dia...inexplicable, inexorable e irrepetible.¿Qué poñia na camisetiña....???
Se acabaron las tramas, y empezó el espectáculo, la locura se apoderó de nosotros.Las avestruces, empezaron a salir, a enseñar su morro y a ver qué es lo que estaba pasando.

To be continued...

Cea Tac-Tic

Levabamos todo o verán esperando este momento, superando arduas mañans e frias noites, para chegar a este punto onde se xuntan as nosas vidas; a "Cea do Tac-Tic".
A cousa empezou moi ben... amenizada por unha despedida de solteira dunhas "conocidas", e coa musica de fondo de "michi" coa canción "Juaaaapasssssssssss".
Despois estaba claro que a cousa dexeneraría.. moito.
A cara máis amable do deporte, deixaríanos e atraparíanos o xogo sucio, o "trampismo".

Larga mañana de Viernes...

Se redujo la visibilidad a cero, la conciencia perdió su rumbo y la estabilidad contrajo gripe.
Frustración en todos los ámbitos.
La vida se adereza de oscuro matices, quién sabrá lo qué nos depara el Sub-Futuro!!!.
Incertidumbre al respirar y aún así seguimos respirando, moviendo las piernas y caminando.
Todo es gris, profundo malestar, hipotenusa del saber.
Sombras que me muerden en los talones y me avisan de que son ellas las que guían mi vida, no soy yo el que va a la cabeza, sino todo lo contrario; ellas me dirigen al último acto.
Pensar y saber, no sirven de nada en este podrido contexto.
La herrumbre y el moho, amigos infatigables de mi persona.
Tensión enmascarada, que produce fatiga, preguntas sin respuesta y respuestas sin preguntas.
Tú lo sabes, yo lo sé, pero aún así nada cambia, nada cambia, nada cambia.

Crónica de un Viernes....envenenado.

Ei Carballeira...

Entre arbustos e gaitas transcorreu este ano....como todos, o festival folk da Carballeira de Zas.
Moito borralla e moitos pés nejros... pero bueno eso é o que nos gusta, non?.
Pois aki deixo algunha cousiña para que vos fagades unha idea de como foi....
A cara de Inks, facíanos premonizar o que nos iva vir......!!!
Vergoña, e noxiño.. déronse a raudales....na carballeira de Zas.!!
Viaxiños e mais viaxes,,polos camiños colindantes do carballeira, calimocho k non habia e cerveza k non chegaba....Se compraba "saliva" a raudales, xa que nadie "pejaba" un sello...
E ali estaba eu para repartir paz e amor entre os meus achegados....., repartir saliva pa quen a kixera e xirope de rekeson, pas diabéticas...
Unha noite de encanto, rodeado de "polas" e globos de feria...

Campións....

Ainda que non ven o caso...interés comun por esta foto:

Malpikiña, chea de xente celebrando o titalo de campions do mundo mundial..da VERMELLA!!!!...
Celebramolo por todolo alto...!!!....
E o meior de todo k foi un domingo e o luns................TOCOU DIANA!!!!

Nordestazo Rock

Caña de España!!, bordandoa como sempre.. os Trallentos.. da TRalla.. de novo deleitaronnos... cun cartel especial.....:
- Novedades Carmiña..como unha cabra.. literalmente.
- Niños Velcro--> Moi boa musica e moi bo rollito, pero en Malpica creo que se leva mais o "pes nejros music sound system"....
- Riff-Raf..-->Fiestón....
Aqui algunha proba...

- We are Standard--> O toque de calidade ó festival...
Poois moi, pero k moi ben.. si´señoriño!!.
Especial atención a organización este ano da "CHAMADA DO CARLOU", o ruxido do Tralla dou lugar con este grito desgarrador, k me encantou porcerto..!!
A xente non creo qeu sepa apreciar o que significou pra min.. escoitar o CARLOUIÑO, nas mans do meu padríño (o Piotr Ilich Tchaikovsky do carlou..); expulsando ese maravioso son atraves duns altofalantes.... e deixando toda a vila..do Canadá..sonoramente a cegas!!!!
Realmente foi un momento divino, presenciar eso no porto de Malpica.
Algun día, a xente de Malpica darase conta, do importante que foi, para todos nós aquel momento.

Mares Vivas `10

Especial atención o festival de Oporto, por excelencia, despois do Super Bock, e de un cento mais....o Mares Vivas....Con Placebo de Cabeza de cartel...
Unha ansia a un lado cando os vin.....a situación.. era algo incomoda...pero o contexto.. mereciu a pena...!!!

Estiveron a altura.. totalmente... gustaronme moitisimo.....pero foi moi de tranki..enton por eso solo fago alusión a el, sen ningún tipo de proba.
Foi ir velos e volver.. morrendo.. eu e Rosana..,Adri levou o coche como unha lechuguiña todo o camiño..Moi ben feito.. sí señor..!
GRAZAS ADRI!!.
Fotaza de Adri.. con Eloy e mais eu dandolo todo...

bueno eu mais que dandolo todo....taba que non "cajaba"!!!!.

Optimus Alive ´10

Ufffff...Momento histórico...o vivido a principios de Xullo.
Festival Optimus Alive, en Lisboa, marcou un antes e un despois na miña vida...!!!
Acabaronse os concertos de pacotilla, os concertos de somos 3 e mal.!!, os concertos de unha tarde....!, Ahora hai que facer as cousas ben.. enton.. solo... aforrar e ir a macroconcertos...deste estilo.
Uff, foi incrible.. un moi bo sitio.. boa compañia...(Mou e Vero..), e que dicir da música:
- Kasabian
- Skunk Anansie
- Pearl Jam
- ...
Especial atención o grupo "Gossip", que me deixou traumatizado, no mellor sentido da palabra...., joder.. solo teño palabras de admiración para este grupo.
Bueno aki vos deixo...algunha fotiño.....como ben sabedes tamen houbo tempo pa dar askete.. ..entonces...pois aki vai..disfrutadeas....

O tema empezou trankilo...

moi trankilo....

Ata que Mou despertou..e as venas..emepezaron a bombear....e..."SALTOU A LIEBRE"..