O conxuro da “Embelesada”.
(A fogaxe..)
Edredóns, sábanas, camisas e mantóns,
sastres, solteiros e miróns;
ialmas en branca pena,
castigos das brétemas,
podres cañotos mal usados;
fodedura das salimañas,
calor das entrañas.
Ollo vizoso da erecta persoa,
falo ardente, que crece con maña,
fértil monte, ansiado por todos,
mancha profunda no corazón parado,
calzón castigado;
bramido da paixón nunca chegado;
lefa inútil, que cae por fora,
larpa língua, que todo o colle.
maldita gota, que non cae dentro.
papo do liso tronco, que non hincha,
pelame crecho, que se funde co fervor.
Con esta cobiza acadarei,
o remanso quedo, do plenilunio;
sosego da alborada.
Ducha friorenta que me cala,
mais non me encarambela.
¡Zumbade carallo, zumbade,
que non hai carabullo que non rompa,
nin crica que non derrita!
No intre, nin becho, nin becha
aguantarán embestida.
mais Sí; azos, vigor e impeto
procurarante sempre, “Embelesada”.
No hay comentarios:
Publicar un comentario